Loading...
شما ممکن است یک ایدۀ کلی در مورد یک دستگاه تهویه پزشکی داشته باشید. این دستگاه برای کمک به بیمارانی که قادر به تنفس نیستند طراحی شده است.دستگاه تهویه یا ونتیلاتور، دستگاهی است که از تنفس پشتیبانی می‌کند. به آن دستگاه تنفس نیز گفته می‌شود. این دستگاه‌ها عمدتاً در بیمارستان‌ها مورد استفاده قرار می‌گیرند. هواکش‌ها اکسیژن را وارد ریه‌ها می‌کنند، دیاکسیدکربن را از بدن خارج می‌کنند، به بیمار کمک می‌کنند تا راحت‌تر نفس بکشند و برای افرادی که تمام توانایی تنفس خود را از دست داده اند، تنفس را انجام می‌دهند. دستگاه تنفس معمولاً برای دوره‌های كوتاهی استفاده می‌شود، مانند عمل جراحی وقتی كه تحت بیهوشی عمومی قرار دارید یا در طول درمان بیماری جدی ریه یا شرایط دیگری كه بر تنفس طبیعی تأثیر می‌گذارد. برخی از افراد ممکن است از شرایطی رنج ببرند که در مدت زمان طولانی یا حتی تا آخر عمر نیاز به استفاده از دستگاه‌های تهویه مطبوع داشته باشند.
ونتیلاتور چگونه کار می‌کند؟
ونتیلاتور برای فشار هوای ریه‌ها از دو روش استفاده می کند. روش اول به عنوان فشار مثبت شناخته می‌شود. یک بیمار معمولاً هوا را به تنهایی بیرون می کشد، اما گاهی اوقات ونتیلاتور نیز این کار را برای آنها انجام می‌دهد. میزان اکسیژن مورد نیاز بیمار را می توان از طریق مانیتور متصل به دستگاه هواکش کنترل کرد. اگر وضعیت بیمار به خصوص حساس باشد، مانیتور تنظیم می شود تا زنگ خطر را به مراقب ارسال کند، که نشان دهندۀ افزایش فشار هوا است. این دستگاه با وارد کردن اکسیژن به ریه‌ها و خارج کردن دیاکسیدکربن از ریه‌ها کار می‌کند. این امکان را می‌دهد تا یک بیمار که در تنفس مشکل دارد، مقدار مناسب اکسیژن را دریافت کند. همچنین به بدن بیمار کمک می‌کند تا بهبود یابد، زیرا انرژی اضافی زحمت تنفس را از بین می‌برد.
یک دستگاه تهویه هوا از طریق لوله تنفس هوا را به داخل مجاری هوایی وارد می‌کند. یکی از انتهای لوله در مجرای تنفسی بیمار قرار دارد و انتهای دیگر به دستگاه تهویه وصل می شود. لوله تنفس با وارد کردن هوا و اکسیژن موجود از ونتیلاتور به داخل ریه‌ها به عنوان راه هوایی عمل می‌کند. بسته به وضعیت پزشکی بیمار، آنها ممکن است به جای لوله‌های تنفسی از ماسک تنفسی استفاده کنند.
در حالی که در ونتیلاتور هستید چه انتظاری دارید؟
آنچه انتظار دارید بستگی به شدت بیماری بیمار دارد. به عنوان مثال، برخی افراد می‌توانند فعالیت‌های عادی مانند خواندن یا تماشای تلویزیون را از سر بگیرند، در حالی که برخی دیگر برای جلوگیری از خارج شدن لوله‌های تنفسی خود باید مهار شوند. بیماران یا مراقبان نیز باید یاد بگیرند که چگونه باید مکش هوا را انجام داد تا جلوی انسداد مجاری را نگیرد.
یک مزیت با این وضعیت این است که یک دستگاه تهویه کننده هیچ‌گونه درد برای بیمار ایجاد نمی‌کند. با این حال، یک دوره انتقال وجود دارد که هنگامی که بیمار بهبود یافته و از دستگاه باید جدا شود، بر اثر عادت به دستگاه، ممکن است ناراحتی را تجربه کند. پس از بهبود وضعیت بیمار، معمولاً یک دوره "رفع عادت به دستگاه" وجود دارد تا فرد قبل از برداشتن ونتیلاتور، خود را به تنفس عادی عادت دهد.
این دستگاه حالت‌های متفاوتی دارد که امکان استفاده برای بیماران مختلف را می‌دهد. این مودها شامل:
این مد به صورتی تنظیم شده که حجم جاری قابل تنظیم و مشخصی را به بیمار بدهد، یعنی تعداد تنفس و حجم آن مشخص بوده و در صورت مقاومت بیمار روی کنترل تنفسش، دچار مشکل خواهد شد. این مد مناسب بیماران با مشکلات توقف تنفس یا اختلال عصبی و عدم کنترل روی تنفس است.
این مد به صورت کمکی نسبت به تلاش تنفسی از جانب بیمار برای دم، با فشار منفی مشخص حساس بوده و باعث آزاد شدن حجم هوای از پیش تعیین‌شده توسط پزشک می‌شود. این مد مناسب بیمارانی است که به علت ضعف عضلانی ریوی توانایی تنفس کامل ندارند.
در این مد در فواصل زمانی مشخص، حجم معینی از هوا بدون توجه به تنفس ارادی بیمار به او می‌رسد؛ این مد مناسب بیمارانی با ضعف عضلانی ولی با توانایی تنفس ارادی، همچنین برای شروع مرحلۀ جدا شدن بیمار از ونتیلاتور است.
تنها تفاوت این مد با مد قبلی این است که با بیمار و تنفس او هماهنگ است؛ یعنی دستگاه به کوشش تنفسی بیمار (دم) حساس شده و حجم معینی هوا آزاد می‌کند.
در این مد ونتیلاتور فقط در طول دورۀ دم، اکسیژن آزاد می‌کند. در صورت وجود هرگونه اختلال تنفسی هم هشدار می‌دهد.
در این مد، تنها در شرایطی که تهویۀ دقیقه‌ای بیمار، یعنی حجم هوایی که در یک دقیقه در دم و بازدم بیمار تنفس می‌شود، از میزان تنظیم شده در دستگاه توسط پزشک، کمتر نباشد، ونتیلاتور حجم هوای باقی‌مانده را آزاد می‌کند.
در این مد دستگاه دم کوششی بیمار را با ایجاد یک فشار مثبت (تعیین شده توسط پزشک) در لولۀ دمی ونتیلاتور، افزایش می‌یابد.
این مد که برای جدا کردن بیمار از ونتیلاتور استفاده می‌شود، در سراسر سیکل تنفسی بیمار، یک فشار مثبت (با گاز اکسیژن) ایجاد می‌کند که انرژی کمتری برای تنفس صرف می‌شود.
نوع دیگر از ونتیلاتور، ونتیلاتور فشار منفی است. در این نوع از ونتیلاتورها، فشار منفی به قفسۀ سینۀ بیمار اعمال می‌شود، در نتیجه جهت حفظ تعادل سیستم، ریه‌ها پر از هوا می‌شوند؛ سپس فشار دستگاه به حالت عادی بازگشته و ریه‌ها هم مقداری از هوا را به بیرون می‌دهند. از انواع این ونتیلاتورها می‌توان به انواع محفظه‌ای، گهواره‌ای، سینه‌ای و کمربند شکمی اشاره کرد.
گرد آوری: یاسمن سبحانی
